Honderden kopjes stelen mijn hart
in een veld van eindeloze zeeën, een stroom
blauw bloed ruist door de velden van ongeduld
en ik knijp de stilte tot ik door de ruimte zweef.
Kleine glimlachjes dobberen in het water
waar ogen speels kringen trekken als kleine
lichtjes die in een processie de wereld rondgaan.
Bomen schrijven tekens in de lucht, vogels lezen
de wolken die als pluisjes dromen de dag intrekken
om telkens ergens anders leven op te wekken.
| kerima ellouise: | Woensdag, maart 14, 2007 14:42 |
| je bevestigt steeds weer waarom ik fan ben van je gedichten :-) liefs kerima ellouise |
|
| Hilly N: | Woensdag, maart 14, 2007 07:35 |
| Zilverlichtjes dobberen op het water voor mijn raam. En ik lees dit mooie gedicht. Lentegroet van Hilly |
|
| H.J.: | Woensdag, maart 14, 2007 06:52 |
| wolken die als pluisjes dromen de dag intrekken prachtig. H.J. |
|
| Renate-td-: | Woensdag, maart 14, 2007 00:49 |
| Heerlijke laatste strofe.. mooi gedicht liefs |
|
| dichterbij: | Woensdag, maart 14, 2007 00:13 |
| gevoelens mooi verwoord. je poeft de lente slaap ze |
|
| Auteur: Edwin van Rossen | ||
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 maart 2007 | ||
| Thema's: | ||