Alleen aan het ontbijt
ik hoor er niet bij
alles ligt aan mij
het is mijn fout, altijd..
Spek en bonen, want ik tel niet mee
alles wat ik doe is teveel
niet laten merken dat ik besta
terwijl intussen bij mij de stoppen doorslaan
Het is niet dat ik op veilig speel
want met het hele spel doe ik niet eens mee
niemand zou mij überhaupt in het team wil
dus blijf ik maar weer voor de zoveelste keer aan de kant zitten
Als ik schreeuw zal niemnad mij horen
maar zodra ik gezien word wil iedereen zich wel aan mijn aanwezigheid storen
het is weer net als altijd
ik hoor er niet bij
altijd heb ik al buiten de groep gevallen
en dat is ook nu weer wat ik ervaar
en omdat ik het niet voor de rest wil verknallen
denk ik dat het een goede keus is als ik nu weg ga
Alles wat ik zeg wordt niet begrepen
er is weeral niks over waarmee ik mijn verdriet kan delen
weer dezelfde pijn die ik al zolang voel
ik begin te twijfelen of ik zelf eigenlijk wel weet wat ik bedoel
*feeling different from the rest of the world
locked up in my reality, nobody knows how bad that hurts.*