Ontmoeting op wereldniveau

Ik had de man al op afstand gezien bij het buurthuis. Mijn hond vindt altijd blindelings het hondenveldje en rent in opperste blijheid de afrastering binnen.  Al doet hij niet altijd zijn behoefte, hij ruikt de tientallen honden. Hij vormt zich een beeld van hoe ze eruit zien, is mijn stellige overtuiging. Kijkend naar het immens vrolijke gedrag van mijn Basset die van zijn vrijheid geniet, merk ik niet dat er iemand achter mij staat. ‘Zo’n mormel heb ik ook gehad. Die wegen zeker vijfentwintig kilo . Ze willen en moeten bij je op schoot liggen’.

Het is de man van enkele minuten geleden. Het valt me op dat hij zich een dag of zes niet geschoren heeft en veel te grote pantoffels draagt. ‘Er zit geen kwaad in deze honden’, deelt het ongeschoren figuur me mee. Een zware jeneverlucht komt me tegemoet. ‘Kom je uit dit dorp’, vraagt hij. Mijn lippen bewegen, maar de man laat weten waar hij woont, met pensioen is, zijn vrouw bij hem is gaan lopen, zijn oudste dochter met de verkeerde is getrouwd, zijn broer een ongeluk met zijn auto heeft gehad en de vogels hem al vroeg beginnen te storen in de prille morgen.

Lucky, zo heet mijn hond, heeft hem opgemerkt en is niet echt blij met de man, zo voel ik ….. ‘Doe het hek maar open hoor, zulke blaffers doen niets’, deelt hij mee. ‘Oud worden ze ook al niet. Negen jaar is al heel oud voor deze honden’. mmm… dat zijn dingen waar ik wat aan heb, gaat er door mij heen. Lucky snuffelt aan zijn broekspijpen en blaft voortdurend. ‘Rustig jongen, of is het een vrouwtje’ ?

Voordat mijn tong ook maar de kleinste beweging kan maken, vertelt de man dat hij nog de vuilnisbak aan de weg moet zetten, zijn jongste zoon thuiskomt, aardappels moet schillen, plots een ferme snee laat zien aan zijn linkerduim, …..klopt me op de schouder en sloft weg. De hond staakt haar geblaf en kijkt mij aan met haar droepie ogen. Echt, ik voel en weet zeker dat het trouwe beest denkt: wie is die vent ? ‘Leuk dit gesprek’, vult de man nog aan voordat hij volledig uit het zicht verdwenen is. ‘Ergens heb ik je meer ontmoet. Het is alsof ik je al jaren ken’. Onderweg naar huis met mijn viervoeter besef ik dat dit contact er één op wereldniveau was.

En ik blijkbaar een aanlulgezicht heb.

willem

waargebeurd( beetje aangedikt;) 

voorgelezen met andere gedichten, afgelopen zondag