Voor dagen lang, denk ik dat ik je niet nodig heb.
Dagen lang, kan ik net doen alsof.
Dagen lang, de tranen inslikken met pyn.
Dagen lang, proberen voor even weer gelukkig te zyn.
Totdat ik je stem weer in mn hoofd hoor praten,
Totdat ik herrinder hoe het allemaal eerst was,
Totdat ik weer denk aan die ene dag,
Tot het moment dat je me aankeek en zei, laat me niet merken dat je niet meer lacht.
Ik moet stoppen met hopen, dat je verandert & er voor me zal zijn.
Ik moet verder gaan, en het achter me laten.
Ik weet het allemaal,
maar ik kan gewoon niet begrijpen waarom ik niet voor een keer gelukkig mag zijn.