Ik ben het water, altijd stromend
op zoek naar de rust
van het laagste punt
Met engelengeduld polijst ik zijde
om je rancuneuze rotsen tot ze
zonder haken ogen
Ik sijpel in je diepste groeven,
met het komen
en gaan van de seizoenen
wrikt mijn ijs je principes tot zand
Jij bent het vuur, altijd wervelend
opdat niets onaangeroerd blijft
Met vulkanische hitte laat je
mijn lucht laaiend trillen
tot mijn papieren verhalen
spontaan ontbranden
in klare lichaamstaal
Je zindering stuwt mij herrijzend
uit de as als een phoenix die zich,
eindelijk menselijk,
baadt in je gloeiende kolen
Reacties op dit gedicht
| Mandje: | Woensdag, april 04, 2007 16:38 |
| zooo, dit is niet mis, zeg! mooie boodschap, schitterend verwoord! liefs en succes, Marianne |
|
| red one: | Dinsdag, april 03, 2007 17:34 |
| wow! geweldig deze! liefs redje |
|
| Marjolein.: | Dinsdag, april 03, 2007 15:10 |
Top! Met ''standbeelden'' als werkwoord (; Duidelijke boodschap, helder en sterk overgebracht. Liefs, |
|
| hiljaa: | Dinsdag, april 03, 2007 15:05 |
| moest het bijlichten maar een prcht van een gedicht! knufleifs--hiljaa-- |
|
| Cora (ZIJ): | Dinsdag, april 03, 2007 14:56 |
| Just rank! mooi! |
|
| Amon: | Dinsdag, april 03, 2007 14:49 |
| HOLYKANOLY.......deze dendert even mijn kantoor binnen.......: Inlijsten !! | |
Over dit gedicht
| Auteur: anguissette | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 03 april 2007 | ||
| Thema's: | ||