Gevoel,
Woorden tollen in mijn hoofd,
om hoofdpijn van te krijgen.
Gedachten die me doen denken aan plezier,
gedachten die zijn vastgeroest.
Liefde van haar en hem,
maar ook verdriet.
Ik denk aan anderen met hun gevoel,
soms wou ik wel eens de hunne lezen.
Vinden ze me aardig?
Of alleen alsof?
Twijfels slaan met toe,
wat moet iedereen nou?
Dan zit ik hier alleen in de kou,
donker en liefdeloos.
Alleen een hoofd,
voor gedachten en gevoelens.
Handen voelen de mijne,
zacht druk ik mijn handen in deze.
De kou wordt minder,
iets warmer.
Ik voel liefde,
nu heb ik door welke handen ik voel.
Ik voel mijn eigen handen,
op zoek naar mezelf.
In de kou, donker,
haat en verdriet.
Het lijkt alsof het lichter wordt,
misschien, maar misschien ook niet.
Ik denk aan vroeger en voel het beter worden,
diep van binnen.
Zorgende handen helpen me,
altijd weer overal bovenop.
Deze helpende handen,
brengen liefde overal naartoe.
Vergeven en vergeten,
ongerust en wijs.
Dit zijn de sterkste handen,
van iedereen, maar het meest van mij.
Soms slaat de twijfel me tegen de grond,
dan voel ik 2 paar handen die me weer omhoog duwen als een engel.
Langzaam voel ik me weer,
liefdevol, begrepen.
Ook gevoeligheid is niet mijn sterkste kant,
hopeloos gevangen in een web van verdriet.
Waar ik me altijd zo goed mogelijk doorheen sleep,
met de handen van hen op mijn schouders.
Langzaam word ik wakker,
uit mijn gedachten.
Ik zie dat,
alle kleuren terug zijn gekomen.
In mezelf,
en in mijn omgeving.
Warme gevoelens,
voelt mijn hart.
Daar zie ik ze,
ik verdrink bijna in warmte en liefde.
Ergens in de verte hoor ik,
het huilen van een kind.
Even hoop ik,
dat ik nooit volwassen zou gaan worden.
Nooit de gevaarlijke straat zou oversteken,
naar de andere kant van de puberteit.
Soms voel ik,
dat ik al dit alles alleen moet doen.
Maar dan voel ik twee handen op mijn schouders,
die vertellen dat ze alles voor me doen.
Op deze momenten,
voel ik me de gelukkigste op aard.
- pap en mam ik hou van jullie! -