de stemmen zijn verdwenen
de redenen verdwaald
En ik ga door tot het einde
al heb ik de schulden al afbetaald
Bij elk krasje in mijn ziel
en elke niet gevallen traan
verzin ik een smoes om te vallen
en gaat dit lichaam er langzaam aan
Terwijl de kronkels knopen worden
en de chaos je probeert weg te dromen
cijfer ik het voelen weg, al
kan ik er niet meer aan ontkomen
Je hebt de woorden van me afgepakt
en de leegte voelt weer verstikkend
Loslaten kan ik niet
en dit gevoel lijkt eindeloos