Onze lichamen zijn als bootjes die niet in elkaar passentenzij ze gekanteld zijn.
Verder varen we maar wat langs elkaar.
Jij ebt, terwijl ik vloed door jouw gekrulde haren
en terwijl ik stroom blijf jij windstil liggen slaapvangen.
Alsof achter jouw oogse leden de zee dieper is.
Soms stromen wij samen aan op het strand,
verliezen wij splinters in elkaars gewarmde huiden.
Maar alles komt weer bij het oude terug: de zee kalmt in
de adem van de noordwesterwind zuigt zich terug
en bootjes kantelen, en wiegen weer terug. Liefdes vergaan.
Mensen komen tot leven, gedichten worden opnieuw beschreven
er worden kusjes geplaatst op wangen, die later weer
vergeven zullen worden. Alles wordt gevuld met andere lippen.
Mathilde: | Zondag, april 08, 2007 23:04 |
bijzonder mooi! hoewel ik "oogse leden" niet heel prettig vind lezen, waarom weet ik niet. desalniettemin... liefs, |
|
Kim rc: | Zondag, april 08, 2007 15:04 |
filosofisch mooi beeld. | |
anneke van dijk: | Zondag, april 08, 2007 14:09 |
nadenkend mooi... vrolijk pasen ! liefs, namaste, an |
|
Claire Q: | Zondag, april 08, 2007 13:09 |
En het geluid van oceanen ruist verder in een verlangen Prachtig Marjo! liefs! |
|
[zwarte engel]: | Zondag, april 08, 2007 12:27 |
stilmakend.. | |
Auteur: Marjolein. | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 08 april 2007 | ||
Thema's: |