Op mijn rug, liggend
tekenen vingertoppen
letters in de lucht, vallen woorden
als kastanjes naar beneden.
Ik vang ze, verslind ze
vermaal ze tot een stroom van zand
vluchtig zand, dwalend in de wind.
In de ogen van een spelend kind
schitteren wolken van licht, dromerig
in het gras, dronken als een vlinder.
Ik ken de taal van zwijgen
het geluk in de boeken van vroeger
en er is nog stof over, genoeg
om over te schrijven.
Hilly N: | Maandag, april 23, 2007 21:40 |
Wat prachtig om te lezen weer Edwin. Groet van Hilly |
|
kerima ellouise: | Zondag, april 22, 2007 13:13 |
jammer genoeg verandert de inhoud van de boeken en verdwijnt het zorgeloze leeslint...ook al willen we nog zo graag op die beginpagina blijven ...gelukkig mogen we jouw prachtige taal blijven lezen... liefs,kerima ellouise |
|
Jentje Joke: | Zondag, april 22, 2007 12:14 |
graag gelezen liefs... | |
hiljaa: | Zondag, april 22, 2007 08:49 |
een taal van zwijgen doet sommige lijden sterk geschreven! knufleifs--hiljaa-- |
|
fortuna: | Zondag, april 22, 2007 00:30 |
boeiend... Ik lees het wel. Liefs |
|
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 22 april 2007 | ||
Thema's: |