Een levende dode
Mijn God, ik moet haar laten
Haar laten komen als ze wil
Maar ze wil niet.
Vier jaar wil ze niet met me praten
Vier jaar, vier jaar is het nu stil
Aangewend verdriet
Ik zie meisjes van zeventien op straat
Zou zij het zijn? Zou zij hier lopen?
Ik wil haar zo graag zien
Gezicht dat mij niet meer voor ogen staat
Achter de mist is ze weggekropen
Ik, die dit zeker niet verdien!
Met dodenherdenking herdenk ik
De dode doden van ooit, van weleer
Maar aan deze dode levende schenk ik
Mijn gevoel, mijn hart, mijn zeer
Douwe
frou-frou: | Zondag, mei 06, 2007 23:42 |
blijf schrijven over haar en blijf voelen tegen de verdrukking in en ik deel je verdriet en laat je niet los, | |
micina: | Zondag, mei 06, 2007 10:49 |
Ik ben het volledig met Jose eens. Je dochter zit nu in een periode dat ze nog op zoek is naar haarzelf en nog moet leren om haar eigen beslissingen te nemen en vooral om deze te nemen door haar gevoel te volgen. Geef de hoop niet op! Liefs micina |
|
Jose_: | Zaterdag, mei 05, 2007 21:10 |
Het komt goed Douwe, het zal echt goed komen. De pijn die door jou heen gaat is ook van haar. Het is het moeilijkste voor haar om dat te erkennen en vooral ook een plaats te geven. Hou je daaraan vast en denk terug aan je eigen onzekere tienertijd. Ik heb geen tip of advies, maar weet dat ieder kind (zeker een vrouw) haar beide ouders wil leren kennen. Dus ook jou. En dan kent ze je nog niet eens. Alleen al het feit dat je haar vader bent. Hou je haaks. Je bent de moeite waard |
|
Auteur: Douwe | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 04 mei 2007 | ||
Thema's: |