Omringd door het duister der nacht,
heb ik een ontmoeting met de serene stilte.
Turend door het universum begeef ik mij op
pad naar het oneindige licht.
Denkend aan alweer een glorierijke ochtend.
Dwalend op deze grenzeloze aarde,
zoekend naar het stralen der zon.
Een even zo grauw wolkendek doen het licht
der zon verbleken.
Gehuld in een koude kille deken doen menig,
liefdevol hart vergeten.
Pijn.... als een wolk de zon voorbijdrijvend.
De aarde laat zijn tranen als zilte regen op ons neder vallen.
Onze aarde.... vol smart.
Deze grenzeloze aarde, welke zijn schoonheid verliest...
bloed dood.
Alles.... dor en kaal, bomen verliezende hun blad,
bloemen niet langer bloeiend...
Hoe troosteloos.... hoe fragiel..
Dan wij.... jij en ik vol liefde... voor elkander.
Mooier dan sprookjes uit duizend en een nacht mogen zijn.
Grenzeloos... net als onze aarde... voor altijd bloeiend..
Verder dan die wolk... de zon... voor eeuwig....
Eindeloos!