De kracht ontbreekt me
Om de waarheid eens
En voor altijd bloot te
Leggen op de tafel
Waar messen smeren
En ook woorden bijten
Maar daarnaast zoveel
Stilte op de grond valt
Dat ik de tel kwijt ben
De moed ontbreekt me
Om jou te wijzen op
De gebreken die vaak
De aanleiding wezen
Voor daden die jij zo
Verschrikkelijk veracht
En de stilte wacht nog
Steeds op woorden die
Verlossing kunnen zijn
De lust ontbreekt me
Om te vechten voor het
Welzijn van een thuis
Dat er niet is en een hand
Die al zo lang niet meer
Reikt naar het hart dat
Stilaan is vergeten hoe
Liefde schept tot leven
Ik ben zo bang voor de
Reactie die mijn actie
Zal ontketenen en hoe
Ik dader zal zijn van
Het verknippen, het
Verscheuren, deze bloed-
Banden blauw zal kleuren
Zoals koel en kou, het hart
Dat ik nog steeds vertrouw