In stilte gebroken
Tranen sluipen naar de leegte
stromend door de kille nachten
de ademhaling stokt
in toekomst gerichte blik
de dromen zijn ontkleed
tijdens verloochende beloftes
de lichten zijn gedoofd
terwijl eenzaamheid bezit nam
de woorden van houvast
werden gebroken in de stilte
terwijl de echo schreeuwde
om blindelings vertrouwen
H.J.: | Maandag, mei 07, 2007 23:53 |
mooi dicht weer Ria. blijf je graag lezen. kuzzzz |
|
red one: | Maandag, mei 07, 2007 21:12 |
prachtig gedicht, zowel de text als de lay-out. liefs redje |
|
Klaes: | Maandag, mei 07, 2007 21:09 |
treffend mooi leafs/klaes |
|
DrieGeetjes: | Maandag, mei 07, 2007 18:03 |
:) | |
Ria -rimpeling-: | Maandag, mei 07, 2007 16:00 |
Zeer mooi fictief gedicht,maar toch heel herkenbaar!liefs Ria | |
Herman Coppens: | Maandag, mei 07, 2007 13:24 |
Een zeer sterk verwoord gedicht van fictief verdriet dat voor velen toch niet zo fictief is als het hier wel lijkt. Knuffelgroetjes, Herman. |
|
micina: | Maandag, mei 07, 2007 13:05 |
Heel mooi geschreven ... fictie maar voor velen herkenbaar. Liefs micina |
|
Cora (ZIJ): | Maandag, mei 07, 2007 12:04 |
Tis dat er nog fictie tussenstaat,,,, blindelings vertrouwen, ja dat doen kinderen, wij volwassenen hebben daar heel wat meer moeite mee, liefs, |
|
Mamsiemomo: | Maandag, mei 07, 2007 10:22 |
Oei, heftig, ontroerend en godzijdank fictie.... Liefs, Mo |
|
Rien de Heer: | Maandag, mei 07, 2007 10:00 |
Ach jee...ach jee..wat lees ik nu toch allemaal weer...... Groetjessss, Rien. |
|
Windwhisper: | Maandag, mei 07, 2007 08:39 |
Zacht helend komt vadertje tijd met zijn penseeltjes en de fluister van de wind komt strelend mee, wat beschadigd werd in verttrouwen dat wordt weer gladgestreken al duurt het wel eventjes meisje dan wordt er weer een hoopvolle nieuwe glimlach in je hart geboren, de zaadjes ervan zijn al aan het ontkiemen, geef het even de tijd liefs Cobie dikke kus |
|
Auteur: Ria Klein Herenbrink | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 07 mei 2007 | ||
Thema's: |