Ik ben verdrietig, omdat ik niet bij jou kan?
Je blijft even weg, uit eigen veiligheid
Verschillende redenen spelen hierbij een partij!

Tijd is een te groot verschijnsel in een mensenleven
Het is niet iets wat je had of wat je kwijt raakt
Het is het moment waarin je merkt dat je leeft!
Zonder er bij stil te kunnen staan

Ik lijk op jou, alleen ben jij anders!
Loop je niet te hard van mij weg?

Ik hoor en ik zie je graag nog meer
Met de rug tegen de muur
Normaal ben ik degene die wegloopt, van datgene in wording
Nu ben jij het, zoals het lijkt?

Waar ik goed in ben, is in afstand nemen!
En pas op een gewenst tijdstip, weer te verschijnen
Ruimte is goed en vrij verkrijgbaar, maar zet me alsjeblieft niet buiten spel?

Ik weet nu niet goed wat ik moet?
Wel of niet het bekend maken van mijn gevoel voor en aan jou?
Dichtbij zijn of verder weg?
Ik weet het niet, vind het een grote blur!

Het enige wat ik soms durf,
Is toch wel dat kleine beetje aan liefde geven!
Tenminste, dat geloof ik?
Ook kan ik dat net zo makkelijk nemen, als jij het ook geeft aan mij?
Omarmd te worden als jij denkt dat ik dat nodig heb?