Duizend zilvermeeuwen
Wel duizend zilvermeeuwen
een azuurblauwe lucht
witgekuifde golven
en een eindeloze zee
zit ik daar op het duin
laat huiverig
mijn angsten gaan
geef ze aan de golven mee
vermengen in de oceaan
een visioen trekt
aan mijn oog voorbij
in het verpleeghuis
hoor ik mijn maatje schreeuwen:
waar ben ik, waarom niet thuis
waar is mijn versleten stoel
mijn eigen leefkuil
mam waar ben je
breng me naar huis
realiteit doet
zilvermeeuwen krijsen
en ik
ik huil
een azuurblauwe lucht
witgekuifde golven
en een eindeloze zee
zit ik daar op het duin
laat huiverig
mijn angsten gaan
geef ze aan de golven mee
vermengen in de oceaan
een visioen trekt
aan mijn oog voorbij
in het verpleeghuis
hoor ik mijn maatje schreeuwen:
waar ben ik, waarom niet thuis
waar is mijn versleten stoel
mijn eigen leefkuil
mam waar ben je
breng me naar huis
realiteit doet
zilvermeeuwen krijsen
en ik
ik huil
Reacties op dit gedicht
| switi lobi: | Vrijdag, mei 11, 2007 14:21 |
| Indringend...het stokt mijn adem naar een benauwde zucht..het verdriet is zo voelbaar! Sterkte... Liefsliefs, switi lobi |
|
| Will Hanssen: | Vrijdag, mei 11, 2007 14:16 |
| Heftig dit Anneke...... Ik wens je heel veel kracht. Liefs, Will |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Anneke Bakker |  
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 11 mei 2007 | ||
| Thema's: | ||