lieve maatjes
stil nog immer staar ik, te beduusd nog om enig woord
uit te brengen en toch de plek vindt, in willen delen
al schiet de voel, vertwijfeld in tranen langs de uren
door van afscheid, verlies en de verlossing
een voor mij onbekend meisje belde en zei
je kent mijn mam van lang geleden als vriendinnetje
jullie waren elkaars lieve maatjes, weet u dat nog
en ik was geheel en al weer terug naar toen
waar we madelieven plukten en tot kransen vlochten
oeverloos tot we totaal behangen waren
en rolden door het gazon als het pril gekortwiekt was
verzot op de geur, die een onstuitbare lach ontlokte
ze heeft een wens nog voordat ze ons verlaat
hoorde ik tussen de snikken door klinken
een krans van versgeplukte madelieven
met de geur van pas gemaaid gras
en daar zat ik op mijn knieën, tranen met tuiten
echter vastberaden in pluk, tot het aantal, magisch
ooit al zeven maal zeven, ik verzameld had
en vulde een zakdoek met afgeknipt groen
zo broos en breekbaar in de kussens verzonken
bang om haar te breken met een omarming
straalde ze helder met een zucht, je bent gekomen
zacht haast onverstaanbaar edoch met een kracht
ze bewonderde zichzelf in voorgehouden spiegel
trots glunderend met de ijle bloempjes op haar hoofd
en ik kon geen woorden vinden, verstild
hoe ze rook met een lach aan het buideltje gras
zeven uur later trok een koude wind langs mijn rug
waarna ik het bericht kreeg, dat José was heengegaan
en de verlegen vraag van haar dochter klonk
wilt u nog een verse krans maken voor de kist sluiten zal
vanzelfsprekend was de voel en ik besef weer hoe kwetsbaar
het leven is gelijk de bloem die ons ooit verbonden had
en zal in haar dochter immer blijven bestaan in leven
flores: | Maandag, mei 28, 2007 00:54 |
Zo waar..je hebt me stil gekregen. Dit is zo mooi/verdrietig tegelijk... Met mijn liefs. X |
|
christina: | Maandag, mei 21, 2007 00:52 |
madeliefjes ..... zo een klein bloempje wat overal groeit maar nooit in jouw hart zal zijn uitgebloei aan de hemel staalt nu een sterrenmadeliefje dikke knuffel van mij je zussie en regenboog bij nacht |
|
*Ria Klein Herenbrink* Raira: | Zaterdag, mei 19, 2007 09:51 |
Lieve Maria Wat een ontroerend mooi maar ook verdrietig gedicht ik wens jou en iedereen heel erg veel sterkte toe maar wat mooi dat jij op deze manier een troost hebt kunnen geven liefs en warme krachtknufff Ria |
|
lommert: | Zaterdag, mei 19, 2007 08:59 |
inderdaad ontroerend...zo mooi neergezet... heel veel liefs van mij willem |
|
Windwhisper: | Zaterdag, mei 19, 2007 07:38 |
Zo ontroerend dit..ik heb een brok in mijn keel, Een kus voor jou en Madelief en dat haar mams en jouw vriendin moge ruste in vrede liefs Cobie |
|
Innerchild: | Zaterdag, mei 19, 2007 00:27 |
Wonderlijk mooi en ook zo triest ... Ik wens je een vredig, warm, helend hart toe. Knuf, Inner |
|
mums: | Zaterdag, mei 19, 2007 00:22 |
zit hier gewoon met kippevel meid... wat een emoties. liefs mums |
|
L.Bert: | Zaterdag, mei 19, 2007 00:15 |
Prachtig. Jouw gedicht brengt jouw emoties duidelijk voelbaar over. | |
Auteur: maria | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 19 mei 2007 | ||
Thema's: |