Ongeboren
Al ben ik ongeboren
nog pas ik de trui
stroop de mouwen tot
aan de ellebogen
Geen oneffenheid is er
wanneer ik jou bekijk
mezelf tegen het raam druk
en het land tot me neemt
Met een kijker in de armen
waardoor ik veel zie
het vallen van kinderen
en het opvallen van een vrouw
Bekend komt zij mij voor
al weet ik niet precies wie
al ben ik ongeboren
toch ken ik jou
al weet ik niet precies wie
al ben ik ongeboren
toch ken ik jou
Over dit gedicht
| Auteur: wijnand. |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 01 juni 2007 | ||
| Thema's: | ||