wachtend op een straaltje zonneschijn.
Je hebt medelijden met jezelf,
vind dat de wereld zo gemeen kan zijn.
Je wacht op het geluk,
hopend dat dit op jouw pad zal komen.
Ondertussen blijf je zitten,
om over liefde, vriendschap en geluk te dromen.
Maar het geluk zal jouw niet vinden,
als je enkel stilstaat en wacht.
Als een eenzame ziel,
wachtend in het duister van de nacht.
Sta op uit het duister,
en begin naar het licht te lopen.
Je zal zelf moeten werken aan je geluk,
in plaats van te blijven zitten en hopen.
_Rose_: | Woensdag, mei 27, 2009 18:50 |
je gedicht geeft me wel moed om het te blijven proberen. ik wil niet wegzakken in zelfmedelijden;) |
|
_Rose_: | Woensdag, mei 27, 2009 18:34 |
mooi geschreven, je heb gelijk maar niet met alles. sommige dingen zijn jammer genoeg niet zo makkelijk als t lijkt, als ik een stap naar t licht zet, word ik 3 stappen teruggeduwd. Liefs. |
|
MayadeBij*: | Maandag, juni 04, 2007 13:49 |
Hier in Nederland ja.. en waarom doen zoveel mensen dat? (freaks weirdo´s welgestelden hoogbegaafden) OMDAT ZE EEN BEETJE RUIMTE VOOR ZICHZELF NODIG HEBBEN. Ik wens mijn geluk niet CONTINU te delen met tweeduizend andere ademhalenden waar ik nooit om heb gevraagd.. | |
Auteur: WritingMoon | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 04 juni 2007 | ||
Thema's: |