Ik sluit mijn zware ogen,
die met tranen zijn gevuld,
een brok in mijn keel,
zwaar gevoel in mijn maag,
minuten lijken uren, gaan veel te traag,
wacht op een teken van leven,
waarvan ik weet dat het niet komen gaat,
al zoveel wegen bewandeld,
zoveel paden begaan,
waar ik anders een masker voorhield,
liet ik het bij jou begaan,
'toon nooit je gevoelens',
'stel je nooit kwetsbaar op',
twee belangrijke lessen die ik in mijn leven heb geleerd,
maar vanaf het eerste moment dat ik je sprak,
wist ik dat je anders was,
het gevoel zonder een woord gezegd te hebben,
alleen met een blik mekaar te kunnen verstaan,
woorden zijn niet altijd nodig,
niet in deze taal,
ik wist dat dit moment zou komen,
dit uur, deze dag,
en heb mijn besluit genomen,
omdat jij, voor mijn gevoel ook geen andere uitweg zag,
toch zit je gebrand in mijn gedachten,
als ik uiteindelijk mijn ogen sluit,
pak ik je stevig vast,
Een laatste kus, een laatste glimlach,
dag...mijn lieve schat...