Ik kan het niet.
Ik kan het gewoon echt niet!
Jij wil heel graag wat met mij.
Jij zegt je moet niet aan jezelf
twijfelen, ik deed het nooit, maar
ineens begon ik te twijfelen over
mijzelf, jij zei:ik vind jou perfect.
Jij bent super en superlief!
Jij houd heel veel van mij zei je.
En ik ook van jou, dat zei ik ook,
later krijg ik naar het bellen een
smsje wat voel je nou precies voor mij.
Ik vertel het, en wat mij dwars zit,
jij vroeg nog wat zou jij doen als ik je
verkering vroeg, ik zo: ik zal er dan over
na denken, okee doe dat maar zei je.
Ik zei dat ik nou geen relatie wou, er waren
teveel problemen thuis op school enzo.
Jij werd boos, jij zei bij mij zijn er geen
grenzen als je verliefd bent, ik zo: bij mij
wel, en jij werd nog bozer, ik wist niet wat
ik moest doen, je zou mij de volgende dag bellen,
ik wou het niet meer! Ik stuurde jou een smsje
bel me niet meer morgen! Ik wil het niet.
En jij vind mij zo leuk, ik jou ook, maar ik
kan het niet, jij bent een stuk ouder, mijn ouders
zullen het niet goed vinden, en het gaat iets
beter tussen mij en mijn ouders, en dat boeide jou
niet, dus ik werd boos, ik zei dat ik je niet meer
wat zien of spreken, dat ik je haatte! maar k meende
het niet, maar ik zie je binnekort weer, en ik weet
niet wat ik moet doen, jij wil met mij gaan, ik denk
dat kan enzo, maar wat je ook zegt, ik blijf onzeker
overmijzelf in deze tijd! sorry lieverd,
het spijt me! maar ik blijf van je houden .