De littekens en pijn van vroeger voel in nu maar al te goed…
Ze zitten tegenwoordig voor mijn gevoel vers in mij…
Wat elke keer maar als meer pijn doet….
Als ik al die herinneringen weer zie en hoor ben ik in een klap niet meer blij…
Pesten…schoppen…schelden….slaan….in de steek laten…bedreigen….
Durf mijn eigen mening niet eens te zeggen..bang om mensen boos te maken…
Ik weet niet hoe lang ik nog moet zwijgen..
Ik zou het liefst schreeuwen van de daken…
Ik weet het even allemaal nu niet meer…
Ik zie het even niet meer zitten…
In mijn hoofd gaan allerlei gevoelens te keer…
Ik wou dat ik eens in het donker helemaal in mezelf kon zitten…
Maar dat kan ik niet meer…
Het gevoel dat er met mij iets mis is zo verscheurend…
Iedere keer maar weer…
‘Maar het lukt gewoon niet’….zeg ik treurend…