wanneer je in bed ligt
denk je wel eens aan het schrijven van een boek
een griezelig boek waarvan je zelf de rillingen krijgt
maar ik houd het maar bij de kortere bedgeheimpjes
veel kun je niet uithalen op het kerkhof
de mensen die er zijn
zijn vaak toch al gestorven
maar ik loop er trouw iedere avond
samen met mijn hakbijl
ruik het verderf
maar tevens het verdriet
van de grote hoeveelheid mensen
die hier overdag komen treuren
maar die verdrietige mensen
zien mij hier overdag echt niet
nee zelf kom ik hier voor de mensen
die in een donkere nacht huilen bij een graf
van een dierbaar iemand waar diegene zoveel om gaf
mensen die graag bij hun famillie of geliefde willen zijn
die hun misschien zonder enige reden verlaten hebben
zelf strompel ik over die vochtige paden daar op het kerkhof
met die enorme woede die ik zo voel diep in mij
tijdens een heldere nacht waarin sterren vallen
en er zoveel diepgaande wensen worden gedaan
zorg ik voor het uitkomen van die wensen van deze mensen
wat zullen ze schrikken wanneer ze merken wie er achter hun staat
de man met hakbijl