Hoe ondoordringbaar, koud en kil...
zo eenzaam en verlaten...
door iedereen in de steek gelaten...
Een weg van verlangen en van hoop...
maar ook van pijn en verdriet...
neen, dat vergeet je zomaar niet...
Vergeten kind te zijn...
altijd braaf en sterk...
steeds voor anderen aan het werk...
Mezelf onderweg verloren...
gevoelens vergeten en onderdrukt...
ik ging onder een zware last gebukt...
Maar vanbinnen rommelt het...
en gaat het knagen...
dan komen al die vragen...
Waarom, Hoe, Wat en wie?
en dan de schult...
ik schrik me een bult...
Niemand om me heen...
moeilijke tijden...
steeds mezelf moeten bevrijden...
Maar op een dag was er de zon...
Die vertelde me dat het ook anders kon...
Op zoek gegaan, elkaar ontmoet...
mezelf gevonden...
't begin van de heling van diepe wonden...