Ik dacht
Eindelijk een rustpunt,
Te zien hoe de zon zou verdwijnen.
Mijn ogen willen niet meer zien,
wat ik graag zou zien.
Lippen willen niet meer proeven,
Wat ze eens proefden.
Waarom moet het leven zo zijn?
Vol van haat en pijn.
In plaats van vreugde en zegeningen.
Met liefs van Marousia
ninodepino: | Donderdag, juni 21, 2007 21:50 |
je dacht eindelijk een rustpunt______________ . der klopt iets niet maar wat het is...de liggende vraag wát dacht jou... ik zou het wat rustiger houden wat leestekens betreft, succes. liefs, nino. |
|
Klaes: | Donderdag, juni 21, 2007 18:02 |
oogledenpijn dus.. leafs/klaes |
|
Ducky: | Donderdag, juni 21, 2007 09:04 |
Hai marousia, Het is een onroerd gedicht. By the way, je hebt een prachtige mooie naam. Pluk de dag en zie de mooie dingen, want als je goed kijkt zie je ze overal. Liefs, Ducky |
|
L.Bert: | Donderdag, juni 21, 2007 08:16 |
Ontloop haat en pijn, pluk de zon. Neem de blije weg. Laat die donkere weg links liggen. Schrijf jouw inhoud. | |
mobar: | Donderdag, juni 21, 2007 01:11 |
Mooi geschreven, groetjes Mobar. |
|
Auteur: Marousia | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 21 juni 2007 | ||
Thema's: |