Vreemdeling
op haar manier spreekt ze over haar wilde zeeen
met onbekende glooiingen en stranden
biddend tot een vormloze
gewichtsloze God
net of het dodelijk is
in onze tuin nu zo vreemd
plantte ze cactussen en vreemde grassen
de woestijn voedt ze
met haar adem
ze had lief met een fiere
witte passie
nooit sprak zij
haar gezicht zou lijken op onbekende sterren
het vreemde wezen zou onder ons
wel 100 jaren leven
indien alles nieuw zou komen
spreekt ze met een tong
die alleen planten en de meest
kleinste wezens zouden kunnen verstaan
ze zou dood gaan
onder ons midden
op een nacht in ultieme opoffering
met alleen haar vertrouwen als kussen
dood stil en als een vreemde
immers, niemand had haar gekend
Marousia 2007
lexx: | Vrijdag, juni 29, 2007 08:11 |
Mm mijn honderdjarige beminde .. Pracht stuk! :) Alex |
|
Roland Hainje: | Donderdag, juni 28, 2007 21:53 |
prachtig gedicht, marousia! *''de woestijn voedt ze met haar adem'' geweldige zin! groetjes, X Ro;) |
|
Klaes: | Donderdag, juni 28, 2007 21:49 |
een dodelijk sprookje.. leafs/klaes |
|
Klaes: | Donderdag, juni 28, 2007 21:49 |
een dodelijk sprookje.. leafs/klaes |
|
appelboom: | Donderdag, juni 28, 2007 20:49 |
Wowhhh... adembenemend mooi... Met mijn liefs, een fijne avond, appelboom |
|
Auteur: Marousia | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 28 juni 2007 | ||
Thema's: |