Als…Onbegrip
Leven hebben mogen ontvangen,
Onbetwistbaar een dankbaarheid waard!
Door dierbaren in het leven gezet, tussen mensen.
Door mensen worden verschopt, dat is raar.
Bij de eerste ademhaling fonkelend als een ster.
Door het heelal ontnomen van menige emotie.
Als moedwillig gedoofde solar, opgejaagd, vluchtend, ver.
Achtervolgd door een doodskleed, zonder devotie.
Als een zaadkorrel ontpoppend op vruchtbare grond.
In de kiem gesmoord door traditionele verdelging.
Niet interessant waar je vandaan komt.
Geacht te zijn een sterveling.
Als een zandkorrel in de handpalm van een strand.
Bescherming zoekend tegen getijde en wind.
Gejaagd rollend tussen het leven en de rand.
Dwalend als een zoekend kind.
Als een wassende druppel water,
Glijdend van een fris boomblad.
Geen grip onderweg krijgend.
Uiteindelijk neervallend als nat.
Als een vriendelijke zonnestraal.
Brutaal weerkaatst door menige bril.
Verwoordt dit de mensheid nu helemaal,
Is dit nu wat een ieder wil?