als ik kijk naar toen
zie ik het weer
wat we waren aan het doen
keer op keer
we hadden plezier en we lachten
we hadden nog geen klachten
we konden ons geluk niet op
we waren op en top
we waren ervan overtuigd om altijd samen te blijven
dat niemand ons ooit uit elkaar kon drijven
maar toen werden we ouder
het werd steeds kouder
hoe groter we werden
hoe meer we uit elkaar groeiden
nu ben ik hier jij daar en zij ginder
we zien elkaar steeds minder
ik denk nog vaak aan hoe het was
zonder een ketting of een das
gewoon wij, als kleine kindjes
met in ons haar veel kleurige lintjes
de dagen die eeuwig mochten duren
dit ouder worden is soms hard te verturen
moet dit echt
is dit niet slecht ?
je krijgt meer problemen
meer verantwoordelijkheden
je moet er gewoon door
kinderen worden nu eenmaal groter,maar moeten wij daarom stoppen met kind te zijn
ouder zijn is helemaal niet fijn
je kan er misschien wel het beste proberen van te maken
maar de pijn van het afscheid van het kind zijn zal altijd blijven waken