de wereld heeft een masker op
ziet me niet voor wie ik ben
is vergeten waar de ware aard..
vergeten en heeft niet bewaard
het is daarom dat ik niet ren
het maakt niet uit meer waar ik stop
ik praat tegen het masker
kijk er doorheen, er zitten scheuren in
maar erachter zie ik niets
niets dan oogverblindend licht
het verblindt mijn zicht
heb er nachten wakker van gelegen
ik wil het maar ik kan niets zien
als ik blind was begreep ik het misschien
toen heb ik een idee gekregen
ben opnieuw gaan kijken naar het licht
maar deed dit keer mijn ogen dicht
een warmte raakte mijn gezicht
drong door tot in mijn hart
dat brak… toen smolt… en liefde voelde