vroeger als een man nog een kind was en de grote zogenaamde volwassen mannen waar ik als kleine man naar opkeek en een geloof in had en zekers naar luisterde uit respect zoals kinderen normaal leerden zo lang geleden vergeven kun je maar de pijn blijft als deze zogenaamd grote mannen u met iets onbenullig lieten doen wat zij verlangde en u pijnigde zonder pijn te voelen pijnigde in u gevoel u kind zijn ontnamen zonder dat je het als kleine man besefte je niet weet wat er gebeurde en na zoveel jaren nog altijd het verdriet voelen de smaak van deze grote mannen proeven en nu dat ik voel wegens mijn ziekte dat ik eindelijk eens wil rust vinden met dit voor veel onder ons onbegrip tonende mensen gevoel praat ik met het neer te schrijven hopend dat er mensen zijn dat het verschrikkelijk is leven met het gevoel ben ik een man of wat ben ik leven met schrik dat ze jou bekijken als een nietsnut hij heeft aanlijding gegeven tot als kind ja kun jij je gedragen als kind mijn kind zijn was gedaan voor dat ik het besefte ik voel mij persoonlijk goed en toch het gevoel blijft ik hoop dat met dit te pennen mijn innerlijke geest rust vindt ook al weet ik vergeten kan ik niet ik weet niet waar ik nu de moed haal om dit te vertellen maar ik dank een persoon die klaar staat om mijn verhaal te horen deze zal wel weten dat ik haar bedoel