De wereld knalt, een kluitenregen valt
over zandzakken heen op onze rug;
de oren doof, een aangename stilte
na geraas dat harten in kilte versomde.
Makkers roepen, een korporaal schreeuwt
in een grauw toneel van mimespelers
tot het gehoor het dreunen hervindt,
een bonkende koorts van oorlogsgeweld.
Weer niet geveld, sardonisch geluk,
de cynische kans hier weg te geraken,
met talloze naamloze jonge mannen
die hun lichaam achterlieten.
“Hier schrijf ik je mijn gedachten
door metaal en kruit getekend
op de huid van mijn vrienden
in de zwarte inkt van de doden,
de aarde verlangt mijn bloed
opdat klaprozen kunnen bloeien
en al het rood doen herleven
dat zonder doel wordt vergoten.
Quadesh: | Dinsdag, juli 17, 2007 17:51 |
prachtig. ik zag t voor me helaas te vaak realiteit. liefs | |
Free@Bird: | Dinsdag, juli 17, 2007 14:00 |
een pracht tekst en met respect gelezen. liefs, kerima |
|
lexx: | Dinsdag, juli 17, 2007 12:29 |
Goed stuk schrijven! Het von Schlieffenplan liep niet geheel volgens plan ..:) Groet |
|
Oorlam: | Dinsdag, juli 17, 2007 12:14 |
Sterk! Ik verloor mijn hart in Passendale enkele jaren terug. | |
sunset: | Dinsdag, juli 17, 2007 11:37 |
In stilte respectvol gelezen. Liefs, sunset |
|
Auteur: scientist | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 17 juli 2007 | ||
Thema's: |