Er zijn van die dagen,
dat ik je heel erg mis.
Dat ik denk,
hoe kan dit...
Jaren lang ben je me (2e) pa geweest,
en nu zie ik je niet meer.
Je belt niet,
smst niet.
Je komt niet meer langs,
vind dit wel frapant...
Ik snap wel dat je afstand neemt,
maar zoveel afstand...
Het doet me pijn en verdriet.
Maar dat laat ik jou niet zien.
Jij hebt ookal genoeg meegemaakt,
en ik snap dat het moeilijk is voor jou.
omdat jij nog steeds van mij(ons) houd!!!
Heb spijt van dat alles wat ik heb gezegd,
in me boze buien.
Luister....
Wat ik ook heb gezegd,
of heb gedaan.
Je moet weten,
jij bent mijn (2e) pa!!!
Ik hou van jou en accepteer jou keuze,
hoe moelijk dat het ook is.
En ookal loop ik nu elke dag met een gemis.
Je moet doen wat voor jou het beste is!
Ben jij gelukkig dan ben ik dat ook!!!!
Hou van jou!!!