ik leerde je kennen in een bevlogen periode van mijn leven
angst,woede,pijn maar ook verdriet regeerde toen en nu nog steeds
je hebt veel ellende van me weg gedreven
maar eigenlijk doe je volgens velen bij mij iets wreeds
want telkens als ik zie je weer eens zie voor me liggen
met jouw glanzende lichaam dat ligt te schitteren in het licht
leg ik langzaam en behoedzaam mn hand op je en kijk vol bewondering naar jou
dit word de zoveelste keer dat ik weer voor jouw zwicht
schichterig bijna nederig stroop ik langzaam mijn mouw
ik voel hoe lekker je in mn hand ligt
en laat jouw zakken zachtjes op mn huid
druk steeds harder en harder
ik voel de pijn en dat is de reden waarom ik mn ogen sluit
je gaat steeds dieper tot dat mn bloed er langzaam uit sijpelt
een opgelucht maar verward gevoel geeft het
blij dat ik alleen mezelf pijnig maar ontlast
ik weet het is niet gezond maar nood breekt wet
al geeft het een schril contrast
je zelf pijnigen maar er beter van voelen
zo onderga ik me eigen marteling
me zelf straffen met dit als doel
nee ik doe het niet uit verveling
maar stiekem wil ik dat het ophoudt
het kan zo niet langer
maar ik kan niet en daarbij pijn is voor mij gevoel vertrouwd
mensen in mn omgeving worden hierdoor alleen banger
bang dat ik mezelf dood
en dit als uitweg zie
maar sommige herkennen in mij een lotgenoot...
weet dat ik er niet alleen voor sta....