Als een hervonden eigendom,
ervaar ik die onafscheidelijk blijkende pijn opnieuw.
Deze omschrijving zal tot de kern van depressiviteit doordringen.
Momenteel lijken mijn innerlijke worstelingen,
zich te distantiëren van de ziel.
Een dominante opponent,
het positieve maakt plaats voor alle negatieve vorderingen.
De gedachten hebben de 7 goede jaren tegemoet te zien,
en toch bedrogen uitkomen.
Wiens levensverwachting berust uiteindelijk op waarheid?
Elke traan is feitelijk een gedoseerde afbrokkeling van mijn weerstand.
De levenspaden die ik bewandel,
worden getergd door een verslechterende begaanbaarheid.
Zonder mijn gevonden bestemde liefde,
zou mijn poëzie alleen nog voort kunnen leven in gedachten.
In de hoop dat men niet alleen luistert, maar ook hoort.
Dat essentiële levensvragen steeds meer mijn geest belasten
En alleen verlichting de definitieve toegang biedt tot dat betere oord.