Grote woorden,
van een klein hart
Ze kunnen nooit verwoorden
wat de gedachten maakt zo zwart
Ze verteren zelfvertrouwen,
Ze breken het af
Ze ontvouwen
en het maakt laf
Nu,
Zo onzeker en klein
verberg zij zich achter een gordijn
Doet zich voor,
zo hard als staal,
maar niemand heeft door
wat ze denkt in het gevoel van haar taal
Ze is onzeker en bang
heeft het gevoel van vertrouwen verloren
Dwaalt door een eindeloze gang,
waarin niemand haar kan storen
Geef haar eens een compliment,
als is het nog zo klein,
Want dat is voor haar nog zo onbekend
maar voor haar ego strelend als satijn
Geef haar het vertrouwen in het leven terug,
niet eeuwig wachtend,maar vlug