Lotgenoten…
Gevoelig is het tweede leven
in de late uren van een zomer
die nooit was.
Schijnt de zon haar stralen
of kiest ze toch maar te verschijnen
als een schaduw voor
het nageslacht.
Berusten we in Bacchus
en de schoonheid van zijn glas,
of valt het doek over de waarheid
en de leugens die geheel
een mens veracht.
Hoelang duurt nog de herinnering
aan een wereld die nooit kon zijn.
Gelezen in de heiligheid der geschriften.
Hoe zinloze woorden zich vormen
tot gedichten die enkel worden
beleefd in de ogen van de waanzin.
Ik zie de mensen maar geen toekomst,
enkel regenvlagen en opspattende nijd.
Onze tranen die stil zwijgend druppels vormen
om tussen droom en werkelijkheid
op onze schuld te belanden.
Wij,
de bezorgers van de pijn…
esteban 31/07/2007