Onverhoopte gevoelens stapelen zich op
tot de toren instort, en niets meer over blijft.
Het silhouet dat zich aftekend tegen het felle zonlicht
is niet meer het lichaam dat ik kende
maar jou vertekend zelfbeeld, gevormd door fouten.
Onoverdacht nam ik stappen, liep over je heen,
zette m'n hakken schrap in je hart, brak het.
En steeds als ik je bange ogen zie vraag ik me af
of je wel echt vrienden wilt blijven.
En als ik dan alleen ben, en de angst de overhand neemt,
stromen de tranen voor jou, zonder dat jij weet waarom.
Het spijt me oprecht, vergeef me (oprecht).
Hoeveel ik ook om je geef, voor je voel, of voor je doe,
jij zal nooit begrijpen wat de waarheid is.