ik vraag me af
of het het waard was
ik denk
dat die goede dagen
worden verslagen
door de slechte
en dat mijn gevoel
mijn lichaam
en mijn hart
uitgeput is
van het vechten
waarbij ik uitkom
bij de start
als ik een stap zet
is die naar beneden
als ik denk
denk ik aan het verleden
denk ik positief
dan denk ik aan dromen
dingen die nooit
nooit tot leven komen
alle helpende handen
blijken niet helpend te zijn
en al het vertrouwen
draaid zich terug in pijn
de omgeving, om je heen
lijkt het goed te gaan
maar als je je ogen opent
blijk je niet alleen te staan
het breekt je,
want toch sta je alleen...
niemand die je snapt of begrijpt
de helpende handen,
die wijs je af,
want die laten je vallen
als je ze nodig hebt
de enige echte vrienden
zijn degene die je helpen
voor en naar de val
die je helpen klimmen
uit een steeds dieper dal
echte vrienden,
schamen zich niet..
als een ander,
je met tranende ogen ziet
nog steeds zeggen ze met trots
dat is een vriendin,
zij laten je langzaam los,
in positieve zin
alles veranderd weer om je heen
stipt word je verteld: "als je me nodig hebt, ben ik er"
maar vechten kan ik niet doen, dat moet je alleen
*vrienden steunen je in tijden van verdriet, ze minderen de pijn.. maar wegnemen doen ze niet., ze kunnen je aanmoedigen en steunen, de schouder waar op je kan leunen, je kan niets zonder ze zijn, maar degene die moet vechten ben jij