Ik zie er gewoon en
eenvoudig er uit.
Ik val niet echt op in
de massa.
En als je me ziet heb
ik mijn clownsmasker
op.
En soms daar onder
ben ik net als de wolken
grijs en grauw.
Die drijven door een
nachtelijke lucht.
Zo gaan ook weleens mijn
gedachtes en gevoelens
diep in mij op de vlucht.
Want op zo'n moment
komt er ook een besef.
Alleen, vrij en toch op de
een of andere manier
gebonden.
Het besef dat ik niet meer
bezit dan mijn geloof in
oprechtheid, liefde en trouw.
Maar is dat genoeg in deze
materialistiche maatshappij ?