Gebakken door de oven van je angst,
je bent 't mooist met een bruin korstje,
ik mis je, mijn liefste,
kom terug op het bankje ... je benen.
Vergeef me, ik heb je teveel gegeven,
ik had de boodschap anders moeten brengen,
of afleveren aan huis.
Knibbel, knabbel, knuisje,
wie knabbelt er aan mijn huisje?
Vergeet niet dat ik van je houd,
je ogen vertellen me niets meer,
zijn uitgestoken door de liefde die jij me eens gaf,
of probeerde te geven, wat is er mis gegaan?
Ik lach om, met en voor je,
ik lach, lach, verziek door de nepheid.
Je bruine korstje er af geschraapt,
het bankje aan stukken geslagen,
alleen jij staat daar nog,
de oven is kapot.
Vergeef me,
lach met me mee.