Hoe langer ik schrijven blijf,
des te korter worden de woorden.
Misschien had ik in het hoogtepunt
moeten stoppen en vaarwelzwaaien
of met hels kabaal door blijven stampen
tot alles verdwenen was, alles
uit mijn lichaam op papier stond.Ik zou een open boek geweest zijn
waarin de wereld vol afschuw keek.
Zij bladeren nog steeds door mijn leden
maar vinden niets dat nog zuiver is.
Het is gebruikt, gestorven
het beschermlaagje is eraf getrokken
voordat ik ook maar ontpoppen kon.
Klaes: | Vrijdag, september 28, 2007 21:55 |
een pracht vers ,waar zelfs de inflatie in de eerste strofe mee doet,met een verduveld mooi einde leafs/klaes |
|
Mathilde: | Vrijdag, september 28, 2007 21:50 |
oef... onwillekeurig denk ik aan de platgeregende vlinder die ik deze zomer tot vervelens toe trachtte te laten drogen in de wind, tegen beter weten in... een verdrietig beeld wat precies past bij jouw woorden... liefs, |
|
Free@Bird: | Vrijdag, september 28, 2007 19:48 |
Prachtig geschreven al is het droef! liefs, kerima |
|
Ludy: | Vrijdag, september 28, 2007 19:46 |
Vlindertje toch! Je trekt je eventjes terug. Je beschermlaagje is er niet afgetrokken maar juist aan het groeien en dat is maar goed ook. Je ontpopt straks door een hele kleine opening in het stevig harnas dat je groei steunt. Liefs, Ludy |
|
Suzanne.: | Vrijdag, september 28, 2007 16:11 |
- Van hetzelfde. Maar ik schrijf nu toch ook weer een beetje hier? Niet zeuren :P S. |
|
switi lobi: | Vrijdag, september 28, 2007 09:51 |
Ik hoop voor jou dat je nieuwe vlinderingen mag ervaren...dit is zo verdrietig! Liefsliefs, switi lobi |
|
lexx: | Vrijdag, september 28, 2007 09:39 |
Zo plechtig is ''schrijven'' voor mij godzijdank niet. Dat vlindertje kan ook met met volledige overtuiging spelen en stoeien, fladder, fladder? Mooi stukje! :) | |
Auteur: Marjolein. | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 28 september 2007 | ||
Thema's: |