heeft me dagen en nachten
met zijn eenzaamheid
weten te omringen.
Als een veilige cocon,
waar de buitenwereld
met zijn meelijdende blikken
niet doorheen kon dringen.
In de schaduw
heb ik mij dagen
en nachten lang
verborgen kunnen houden,
Wetende dat de troostende woorden
van hen die bevoorrecht zijn
deze leegte niet te voelen
mij niet troosten zouden.
Terwijl het donker
mijn lichaam omsloot
huilde ik zilte tranen,
schreeuwde het uit van verdriet.
zoekend naar een schouder
om op te steunen,
maar in mijn eigen schemering,
vind ik deze niet.
Dus gooi ik nu de sluier
van schemering van mij af
en stel mij bloot
aan het verdriet en pijn,
In de wetenschap
dat daar waar schaduw is
ook ergens
een lichtje moet zijn.
Dirk Hermans: | Zondag, oktober 07, 2007 07:43 |
zeer sterk verwoord en moedig neergezet | |
Pathos: | Zaterdag, oktober 06, 2007 23:00 |
Heel erg mooi:). Er zijn op deze site vast wel veel potentiele schouders waar je je troost kan vinden. May the wind always be at your back, the sun always upon your face and may the winds of destiny carry you aloft to dance with the stars. Veel sterkte! |
|
Auteur: WritingMoon | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 06 oktober 2007 | ||
Thema's: |