door de tranen heen zie ik geluk,
wie krijgt mijn leven nu nog stuk.
zolng achter het donkere gordijn gestaan,
maar nu ben ik daar vandaan.
smalend kijk ik achterom,
wat was ik toen stom.
toen ik dat mes weer pakte keer na keer
maar nu wil ik dat niet meer.
mijn tranen maken plaats voor een lach,
wat was ik stom dat ik alleen maar duister zag.
nu schijnt de zon weer in mijn leven,
ik kan het echt niet meer uit handen geven.
Maar ik blijf bang voor wat er komen gaat,
omdat ik niet weet wat mij te wachten staat.
Want want zit er achter de horizon,
ik wou dat ik het alvast zien kon.
nog mee fun, nog meer pijnn?
wie weet zal het nog wat anders zijn.
maar zolang ik er nog niet aangekomen ben,
ben ik blij dat ik mezelf steeds weer meer herken.
Maar dan komen de flshbacks weer om de hoek,
en gaat weer open dat geschiedenis boek.
doot vrienden die praten,
en de flauwe geintjes niet kunnen laten.
steeds weer zeggen ze een toets, we willen dood,
het is ons allemaal echt te groot.
door die mensen wordt een lach dan weer een traan,
en voelt het alsof ik beter weg kan gaan.
maar als ik dan weer helder ben bij vertand,
zet ik al die dingen gewoon weer aan de kant.
Mijn leve is van mij ,en niet van hen,
en ik ben het, nu ik mezelf weer ken.
zoveel pijn doorstaan...
waarom zal ik nu opgeven gaan.
laat ze toch praten, laat ze toch doen,
als ik maar niet meer terug hoef naar toen