nooit zal het nog hetzelfde zijn
want ergens heb ik mezelf verloren
tussen al die pijn
de uren tikken traag
en de dagen lijken wel vaag
nooit zal het nog hetzelfde zijn
ik tel de minuten op de tikkende klok
en af en toe geef ik mezelf een mot
het is net of ik het allemaal niet meer aankan
niemand die het ziet
nergens meer mezelf zijn
niet meer willen buitenkomen
nooit zal het nog zoals vroeger zijn
je hebt dingen weggegeven
en laten vergeven
nooit zal het nog die lach kunnen zijn
want nu lach je gewoon omdat het zo hoort
het lijkt niet voor mij zo gehoort
langszaam voelt het alsof de dingen uit mijn handen
glippen en alles loopt op de klippen
ik wil niet meer weg
en mensen zeggen me altijd hoe graag ze me zien
is het dan niet de pijn dat ze zien?
ik weet namelijk niet meer wie ik ben
ik kan het allemaal niet meer aan
het voelt net als vergaan
soms wil ik gewoon doodgaan
-nouch-