De lamp

 

Uit het midden boven de tafel

gekroond met gelakt blik

schuin de stralen sturend

de tafel deels rakend

 

enkele stoelen ophemelend

al waren ze oud en krom

de tafel geeft alle kwetsuren prijs

het was of de lamp er mee lachte

 

soms bleek ze helderder

dan weer ingetogen

bij het doven leek ze te twijfelen

bij het aanknippen wou ze sprinten

 

steeds deed ze wat gevraagd was

soms hevig schommelend

door een onverdiende tik

haar licht bleef steeds volgen

 

verklapte nog meer sporen op de tafel

scheen de lezer in het oog

die dan vloekend zijn hand opstak

bruusk haar zwier stopte

 

ze trilde nog even na

scherp wijzend naar de tafel

stralend haar werk voerend

ze wou haar opgedrukte uren doen

 

haar helder licht verspreiden

vliegen en muggen vangen

al was dat niet haar taak

ze had haar eigen trots

 

gaf meer dan je vroeg

tot haar plotse sterfdag

duisternis achter liet

tot dan, was zij de ster

                ela