Alles was zo mooi,
mijn leven,
alles op een rijtje,
netjes gepast.

Toen kwam ik jou op 1 bijzondere dag tegen,
en alles was verandert.
Mijn gedachten waren meer en meer bij jou,
het leek wel of ik iemand anders was.

Een aantal dagen hebben we gesproken,
ik had mezelf beloofd niet te bezwijken.
Het was vergeefse moeite,
het duurde zelfs niet lang.

Dan lig ik in jou armen,
voel ik me schuldig over wat ik heb gedaan.
Maar dan kijk in jou ogen
en lijkt alles weer zo mooi.

De volgende dagen zijn een ramp voor mij,
worstelen met mezelf en mijn gevoelens.
Normaal doen voor de buitenwereld,
het uitschreeuwen binnenin.

Niemand weet wat er achter mijn glimlach,
of soms achter mijn droevig gezicht
allemaal veilig en wel
opgeborgen is.

Jou zal ik nooit vergeten maar onze toekomst zal twijfelachtig zijn.