de stilte van een blauwe hemel in october
alleen de kerkklok luidt zoals in de middeleeuwen
zin om als een heilige te leven
weer over de profeten te lezen
als kind raakte ik geboeid
door woorden die ik niet begreep
maar stelde mij woestijnen voor
waarin mensen dreigend werden toegesproken
door een man met felle ogen
geheel in rood gekleurd en bijna blind
één die tussen leven en dood
gestuurd het volk Gods bliksem toonde
het was een geheime plaats
alleen voor mijzelf ondeelbaar
waar ik die dingen zag gebeuren
en wat ik hoorde was voor mij
even onbegrijpelijk als voor
het samengetroepte woestijnvolk
ik wilde een heilige worden
en toen mijn moeder mij riep
om te eten zat ik alleen aan tafel
met mijn ouders en mijn broer
die niets wisten van het mirakel
en gewoon maar aten
boterhammen met jonge kaas of ham
koffie dronken met veel melk
en in mijn verwilderde blik
mijn grootse opdracht weer niet lazen
een heilige worden
nog altijd leeft het in mij
als het laken van de tijd gespannen staat
onbeweeglijk
boven de huizen
in de blauwe hemel van oktober