De twijfel zit diep in m’n hart
Zo diep dat het alle verbeelding tart
Niemand die het begrijpen kan
Ieder denkt er het zijne van
Maar de twijfel heeft een achtergrond
M’n zelfrespect is zwaar verwond
En zal nooit volledig herstellen
Altijd zal de twijfel in me blijven opwellen
Nu krijg ik soms een compliment
Dat ben ik helemaal niet gewend
Als dat gebeurt weet ik niet hoe reageren
Ermee omgaan moet ik nog aanleren
Zal ik het ooit “normaal” kunnen aanvaarden en waarderen?
Of zal ik blijven luisteren naar wat mijn twijfel blijft beweren?
Dat ik niet…. nooit goed genoeg was, ben of zal zijn
En ik in vergelijking tot anderen in het niets verdwijn
Of werp ik het juk der twijfel af?
En creëer ik zelf het respect dat niemand me ooit gaf?
Respect dat me nu door anderen wel wordt gegeven
En dat zou bijdragen aan een gelukkiger leven
Ik ben aan het werken aan toekomst, veel mooier dan m’n verleden
En de twijfel die ik nu voel zal daarin als de pest worden vermeden
Ze hoort er gewoon niet meer in thuis, ze moet een stille dood sterven
Alleen zo zal ik een gelukkig bestaan met zelfrespect verwerven
De eeuwige twijfel moet en zal gaan
Ze overheerst al veel te lang mijn bestaan
Ik probeer er steeds aan te werken
En binnen afzienbare tijd zal ik er niets meer van merken
De twijfel zit diep in m’n hart
Zo diep dat het alle verbeelding tart
Maar niet meer voor lange tijd
Vroeg of laat ben ik ze voorgoed kwijt!