ogen zoeken naar een uitweg
je mond wil spreken maar je zwijgt
je lichaam seint haar eigen woorden
het is alsof je kleiner lijkt
je praat en kijkt me aan
ik luister hoor je verder gaan
voel je diepte niet van binnen
wel een steeds opnieuw beginnen
we lopen hand in hand
ieder op de eigen weg
tot we leren elkaar weer
te accepteren en nu als gewoon
ben er ook voor jouw problemen
waarom heb je dan zo vaak verdriet
ik beschouw je toch als mijn gelijke of
voel jij dat anders zeg het me mijn lief
wil melker
31/10/2007
Quicksilver: | Woensdag, oktober 31, 2007 15:42 |
o, jij roept hier ook zoveel op... zo begrijpend en zo raak.... warme knuffel Dicky |
|
sunset: | Woensdag, oktober 31, 2007 13:46 |
Ik kan dat. Het gevoel er wel te zijn en toch in een afstand scheppende ruimte te lopen, naast en niet met elkaar. Je brengt het op een bijzonder treffende tonende manier wil. Groetjes en mijn vriendschappelijke genegenheid, sunset |
|
less - no more: | Woensdag, oktober 31, 2007 13:37 |
begrijpen en begrepen worden, heelk herkenbaar Wil. sweets, Jan |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 31 oktober 2007 | ||
Thema's: |