Waar komt dit verdriet toch altijd vandaan?
Waarom trek ik me de kleinste dingen aan?
Wat is er mis met die gevoelens van mij?
Waarom ben ik nooit gewoon blij?
Veel te vaak ben ik verdrietig
Veel te vaak voel ik me ontzettend nietig
En voel ik de tranen m’n ogen vullen
Terwijl de rest van de wereld maar door blijft lullen
Altijd probeer ik mijn verdriet voor mijn omgeving te verbergen
Hoewel die pogingen steeds meer en meer van m’n krachten vergen
Ooit komt er een moment dat het teveel wordt en ik het echt begeef
En dan zal iedereen zich afvragen wat me tot die ultieme daad dreef
Er komt een dag dat ik deze gevoelens niet meer verdraag
En dat ik zelf een antwoord geef op mijn laatste vraag
“Wanneer komt er aan dit verdriet een eind?”
Is de dood dan de enige manier waarop deze pijn verdwijnt?
Of is er een andere manier van aanpakken?
In plaats van in dit moeras van verdriet weg te zakken?
Stuur ik m’n leven in een andere richting?
Zoek ik op een andere manier naar een vorm van verlichting?
Zijn ze olie op het vuur, deze fatale gedachten?
Moet ik meer van het leven verwachten?
Neem ik het roer weer in eigen handen?
Of zal ik dan weer in deze depressie belanden?
Het is moeilijk iets te beslissen
Als je steeds maar moet gissen
Maar ik denk dat ik het er toch op moet wagen
En een antwoord moet creëren op mijn vragen
Want als ik m’n verdriet achterwege wil laten
Dan zal er niets anders meer kunnen baten
Dan m’n denken grondig aan te passen
Zodat deze gevoelens me niet meer kunnen verrassen
Het verdriet zal altijd een deel van me blijven
Maar ik weiger het leven daarom af te schrijven
En al zullen de tranen nog vaak in m’n ogen springen
Toch blijf ik genieten van de kleine dingen