Onvergeeflijk verdriet, onhoorbare tranen,
ik zou vergeten wat je hebt gezegd,
je woorden verbloemen tot hoop en toekomst,
je vergeten als ik er aan toe ben.
En al laat ik jou alleen,
ik zal moeten aanzien dat ik weer iemand verlies,
nieuwe woorden peppen me niet meer op,
alleen je handschrift, en je woorden,
die ik o zo goed ken blijven in mijn handen over.
Je kracht zal veranderen in onverhoopte emoties en poep,
niets blijft nog over voor mij zodra jij dit leest,
ik zou geen verdriet moeten voelen
maar hoop op nieuw leven,
een kinderlijk vertrouwen, omdat ik je zo goed ken.
Mijn laatste woorden zijn zo hopeloos verlaten,
vergeef me, zoals ik je zo vaak heb gevraagd,
hoop niet langer op mij.
Ik ben nog maar een kind,
een kind dat nooit volwassen worden wil.